[ratings]
یکی از سوءتفاهم‌های رایج درمورد پرداختیارها این است که بسیاری گمان می‌کنند که پرداختیارها با ایجاد «شفافیت» بیشتر، سبب می‌شوند که فروشنده‌ها یا بازرگان‌ها، نظارت بیشتری بر حساب‌ها و تراکنش‌های خود احساس کنند. البته در مقیاس ملی، چنین چیزی ابداً بد نیست؛ چراکه مالیات‌ها اگر درست استفاده شوند (و این اگری مهم است) می‌توانند در ساخت زیرساخت‌های اساسی کشور نقشی حیاتی داشته باشند.
خب با این مقدمه کوتاه به پرسش اصلی برگردیم: «آیا پرداختیارها در نظارت بیشتر بر مالیات‌ها تأثیر دارند؟» پاسخ: (شوربختانه) نه.
بگذارید با یک مثال مسئله را کمی روشن‌تر کنیم. تصور کنید که قصد دارید از قزوین به تهران بیایید. یا از تهران به آمل بیایید. یا حتی مسیرهای دورتر، مثلاً از رشت به مشهد. برای رسیدن به مقصد از چه ابزارهایی استفاده می‌کنید؟ هواپیما؟ اتوبوس؟ خودروی شخصی؟ هر یک را که انتخاب کنید، در نهایت شما در پایان سفر، در مقصد حاضرید و در طول مسیر، توسط دوربین‌های راهنمایی و رانندگی پلاک خودرویی که انتخاب کرده‌اید رصد شده است، یا در سامانۀ سفر و گردشگری نام بلیط هواپیمای شما ثبت شده است.
پرداختیارها در واقع حکم این وسایل حمل و نقل را دارند. پرداختیارها این سفر را «سریع‌تر» و «ایمن‌تر» و «راحت‌تر» می‌کنند. البته خوشبختانه نظام پولی ایده‌هایی برای بهبود پروسۀ دریافت مالیات دارد، چه از نهادها و مؤسسات بسیار بزرگ و چه شهروندان عادی، ولی نقشی که به پرداختیارها در این پروسه واگذار شده است، نقش نظارتی نیست، بلکه نقش تسهیل‌گری و بهبود فرایند است.